این همان تیم بیمار نیست؟
دنیزلی؛ کارگردان برگزیده لیگ
پیام یونسی پور -فوتبالی که پرسپولیس مقابل سپاهان به نمایش گذاشت، دقیقا برگرفته از تفکرات دنیزلی بود. تفکراتی که او را بیش از تمام مربیانی که طی این سال های اخیر روی نیمکت این تیم نشسته بودند، محبوب و مقبول کرده است. دنیزلی هر ورزشگاه را به یک سالن سینما و هر بازی فوتبال را به یک فیلم سینمایی تشبیه می کند.
هوادارانی که روی سکوها می نشینند از دیدگاه او (که البته با حضور در جشنواره فیلم فجر هم نشان داد چقدر عاشق و شیفته سینما است) تماشاگران حرفه ای سینما هستند. تماشاگران حرفه ای سینما برای نشستن روی صندلی تاشوی یک سینما، چیزی جز دنبال کردن یک نمایشنامه را نمی خواهند. اگر به دنبال نتیجه بودند، خلاصه فیلم را می خواندند و یا نتیجه نهایی فیلم را از زبان دوستان و منتقدان می شنیدند.
نمونه بارزش، جدایی نادر از سیمین بود که با عنوان «یک جدایی» در اسکار برنده بالاترین جایزه سینمایی سال شد. در عین حال همین فیلم، بدون برخورداری از پایانی معلوم، تماشاگر را وارد این فضا می کرد که در نهایت چه اتفاقی برای نادر، برای سیمین و البته دختری که در این دعوا گیر کرده می افتد.
فوتبال از نگاه دنیزلی همان سینما است. فوتبال فقط در نتیجه بازی خلاصه نمی شود و اگر هوادار بخواهد در فوتبال فقط و فقط نتیجه را دنبال کند، می تواند در خانه بنشیند و بدون قبول زحمت حضور در ورزشگاه، از نتیجه به دست آمده لذت ببرد!
دنیزلی اعتقادش به احترام به هوادار را جایی نشان می دهد که می گوید: «هواداری که به ورزشگاه می آید قابل احترام است. حتی اگر ببازیم من اجازه نمی دهم به سمت نتیجه گرایی برویم.» پنج شنبه، دنیزلی با تیمی کاملا ناقص، بدون داشتن معمارزاده (که البته بود و نبودش چندان تفاوتی هم ندارد)، محمد نصرتی، مازیار زارع، غلامرضا رضایی، علی عسگر و اولادی و ... را به زمین فرستاد و فوتبالی را در اصفهان و مقابل بهترین تیم لیگ به نمایش گذاشت که خیره کننده و قابل احترام به نظر می رسید.
فوتبال پرسپولیس البته از این بابت که تماشاگرانش حتی وقتی عقب افتادند هم خود را شکست خورده و بازنده نمی دانستند، قابل احترام شد. تصور کنیم اگر جای دنیزلی مربیانی مانند استیلی و دایی و حتی افشین قطبی روی نیمکت می نشستند، چه توجیهی از قبل برای این بازی داشتند. توجیهاتی مانند نبود بازیکنان اصلی، نداشتن فرصت کافی برای آماده سازی روحی تیم، شوک روحی منفی که در بازی با داماش و با رأی کمیته انضباطی به تیم وارد شده بود و هزار و یک توجیه دیگر! دنیزلی می توانست وقتی به کنفرانس خبری بعد از بازی رفت هم از داوری گلایه کند و اشتباهات ترکی مثلا در اعلام نکردن یک ضربه پنالتی را به رخ داورانی بکشد که همین امسال بارها و بارها امتیازات را از جیب سرخ پوشان بیرون آوردند.
اما او تفاوت هایش با سایرین را نشان می دهد. جایی که تیمش را چه در زمان برد و چه در روز ناکامی ستایش می کند و همه را به کار بیشتر و بهتر فرا می خواند. تفاوت های دنیزلی در همین رفتارها و نگرش های خاص، روشن می شود . تفاوت های دنیزلی جایی معلوم می شود که می بینیم سرمربی پرسپولیس حتی در روزی که نیمی از تیم اصلی اش را ندارد، باز هم فوتبالی متفاوت و قابل دفاع ، آن هم برابر صدرنشین و هوادارانش نشان داد. این پرسپولیس، همان تیمی است که استیلی و دایی 2 سال پیاپی از بد بسته شدنش ،می نالیدند! جالب این که هم دایی و هم استیلی خود تیم های شان را می بستند و حالا دنیزلی است که با دست پخت آنها، بهترین عملکرد را بروز می دهد. سال بعد او را چقدر کامیاب خواهیم دید؟!
